29/10/15

A UDC adhírese á loita polo Parque Natural

Logo da UDC
A Universidade da Coruña (UDC) acaba de comunicarnos a súa adhesión oficial á iniciativa para a declaración do Monte Pindo como Parque Natural. O acordo, trasladado á nosa entidade polo seu secretario xeral Carlos Amoedo, adoptouse no Consello de Goberno o pasado 27 de outubro.

Contido do acordo
A UDC convírtese asi na primeira das tres universidades galegas que apoia oficialmente a declaración do Parque Natural, aínda que agardamos que en breve o fagan tamén a USC e a UVIGO que o tratarán proximamente nos seus órganos de goberno. A nivel individual xa teñen apoiado unha trintena de académicos das tres institucións asi coma varios grupos universitarios.

A Asociación Monte Pindo celebra esta adhesión crucial para a loita do Parque Natural que para nós supón un recoñecemento a cinco anos de traballo e que nos permitirá colocar o emblemático logo da prestixiosa universidade herculina na portada das nosas iniciativas. Asi mesmo agardamos que o acordo sente as bases dunha futura colaboración co colectivo de defensa do Olimpo Celta en diversas iniciativas de recuperación e posta en valor do Espazo Natural Protexido.

28/10/15

J. Figueroa Domenech: "Un gran salto de auga. Os misterios do Pindo" (1924)

Luis Lamela. Fonte: Galipedia
Por cortesía de Luis Lamela, historiador e posuidor dun extraordinario arquivo histórico da Costa da Morte, e que se prestou a colaborar coa Asociación Monte Pindo Parque Natural no que ao Olimpo Celta poida abranguer da súa extensa hemeroteca, hoxe temos a honra de presentar unha das primeiras descricións do Monte Pindo na que o seu narrador realmente percorriu os sendeiros do escarpado macizo carnotá. Dicimos isto porque a maior parte dos testemuños dos que quedou constancia escrita non chegaran a subir ao espazo, senón que o describiron por referencias e historias que lle contaron. Isto confire un valor excepcional ao artigo que estades a piques de ler.

Trátase dun artigo de prensa titulado "Un gran salto de agua. Los misterios del Pindo", asinado en Madrid e publicado no Ideal Gallego do 22 de setembro de 1924 por J. Figueroa Domenech, natural do Pindo que xa editara en México Guía general descriptiva de la República Mexicana en 1899 e Veinte meses de anarquía en 1913. Publicamos respectando a grafía tal e coma a transcribiu Lamela.
Un gran salto de agua. Los misterios del Pindo.
Revista Alborada, (Buenos Aires, 1931). Cortesía de Luis Lamela
Cuando los azares de mi vida, que no las bienandanzas, me llevan al querido rincón donde yo nací y mis padres murieron, prefiero llegar a él por el mar a recorrer los noventa y ocho kilómetros de triste y retorcida carretera que median entre Corcubión y La Coruña; y no lo prefiero tan solo por la mayor comodidad del medio locomotivo, sino también por gozar del grandioso panorama que ofrece la amplia rada de Finisterre.
Al poniente, el cabo de Finisterre, yergue y recorta su lomo en el horizonte con lineas de fuego cuando el Sol desciende al ocaso y entristece el ánimo con el silencio de las lontananzas; pero al Este la imponente mole granítica del Pindo, retumba incesantemente repitiendo con los ecos el estruendo de la cascada del Ezaro.
Nada hay comparable en España a este magnífico salto de agua, ya que se le mire desde el punto de vista estético de la Naturaleza, ya que se le contemple con los ávidos ojos del ingeniero industrial que persigue el hallazgo de fuerzas mecánicas. Es una masa líquida inmensa que se precipita por un tajo del Pindo a más de 50 metros de altura, y forma en el suelo un profundo y ancho río que apenas recorre 300 metros para llegar al mar. Al choque formidable de sus aguas se eleva una nube de vapor que en las rocas más altas se condensa y resbala de nuevo hasta el fondo en multitud de argentados hilos.
Contemplando este salto desde donde no llega su continuo rumor de trueno, parece una cascada de grandes y blancos copos de algodón que ruedan incesantemente al precipicio; y cuando en la tarde los rayos del Sol la hieren oblicuamente, aparecen sobre las espumas los brillantes colores del Iris, como si la Naturaleza quisiera ofrecer en aquel fenómeno una bellísima alegoría de la Paz y el Trabajo.
La cumbre de donde se desprende la catarata es una montaña de muy poca base por el lado del mar y de grande elevación, formada por aglomeraciones de rocas graníticas de colosales dimensiones en su mayor parte, que ofrecen formas caprichosas y aparentan variados objetos. Allí se admira la “Nave y el busto de Carlos III”, monolitos enormes que se mantienen en extraño equilibrio y que vistos desde el pie de la montaña justifican su nombre. Muchas de estas rocas suelen rodar a impulsos del rayo que aquellas faldas casi verticales, hasta hundirse en el mar; y la montaña misma, con su verticalidad tan extremada, parece, cuando vuelan por el cielo rápidamente las nubes que se vuelca sobre el observador.
Su punto más culminante es una meseta de cincuenta o sesenta metros por cada lado, constituida por una sola roca aplanada con anfractuosidades que imitan la corona tuberculosa de una muela, y “moa” se llama en el dialecto del país. Su altura, midiendo muchos centenares de metros sobre el nivel del mar, que es su propia base, y sus faldas casi perpendiculares al suelo, desafían la acerada musculatura del más famoso alpinista, y por esto no es frecuente que la visiten más que los pastores cuando persiguen alguna extraviada res. De personas ilustres, cuyos talentos hicieron útil la ascensión y que la hayan emprendido, sólo tengo noticias de don Gaspar M. de Jovellanos, que exploró ligeramente aquellas cumbres, encontrando algunos objetos célticos que regaló a los museos. Después de este sabio, si alguien escaló tales alturas, fue únicamente buscando la emoción estética que produce un panorama de 100 millas de radio que se distingue desde la cúspide.
Yo también “tuve el honor” de ascender a la Moa y de profanar, casi inconscientemente, con mi planta, los numerosos dólmenes que se encuentran por aquellos sitios guardando, seguramente, antiquísimos huesos humanos, más para llegar a ellos, tuve que escalar restos de ciclopeas murallas, inexpugnables fortificaciones construidas quien sabe por quién, en qué tiempos y en defensa de qué enemigos... ¡Lástima que mis escasos conocimientos, entonces aún más escasos que ahora, no me permitieran sacar fruto científico de aquella fatigosa jornada.
Mis exploraciones juveniles por tales riscos, vericuetos y precipicios, al hacerme ver la aridez y pobreza aparente del país, pusieron en mi mente una pregunta que ni los hombres ni los textos, ni las tradiciones, pudieron contestarme todavía.
¿A qué vinieron allí tantas y tan variadas inmigraciones?
Fenicios, griegos, cartagineses, romanos y turcos, arribaron en muchas ocasiones a las playas del Pindo y Finisterre, desembarcaron y permanecieron temporadas más o menos largas en aquellos sitios, y aun lucharon entre sí por su conquista, como lo demuestran los vestigios de poblaciones destruidas y de fortificaciones en la Moa; siendo curioso observar que Corcubión no fue fundado por aquellos pueblos antiguos que despreciaron su abrigado puerto para quedarse en las costas bravas y rompientes playas del Pindo y Finisterre, donde fundaron y poblaron Duyo, Estorde, Pindo, Carnota, Lira, Quilmes y otros lugares que hoy son tan solo míseras aldeas, y cuyos nombres helénicos demuestran que fueron los griegos los que durante más tiempo permanecieron en aquellos lugares ásperos y desolados.
¿Por qué tan extraña conducta?
Es indudable que el país encerraba entonces grandes riquezas naturales que atraían a gentes aventureras, riquezas que debieron ser de naturaleza mineral, bien que consistieran en metales finos o tal vez en piedras preciosas, porque no es creíble que desde los confines remotos del Mediterráneo vinieran los griegos y los fenicios a pescar sardinas en la rada de Finisterre, única fuente de riqueza que hasta hoy habíamos conocido allí.
El monte del Pindo ofrece, pues, un secreto industrial y un misterio científico que fuera bueno descubrir. La tradición asegura que estuvo poblado de espeso bosque que un incendio formidable destruyó. Muchos indicios corroboran la tradición, como son las piedras, de blanco azulado al interior, ostentando por fuera el color de la calcinación; los abundantes retoños de robles u encinas que brotan entre las rocas y no se desarrollan por falta de humus y que parecen proceder de antiguas y profundísimas raíces; los troncos enormes de árboles completamente carbonizados y semipetrificados, que a veces suben a la superficie desde el fondo de la olla donde se precipita la cascada.
Pero este aspecto del Pindo debió ser muy anterior a las primeras inmigraciones; después un horrendo terremoto dislocó las capas, echó fuera las rocas y desprendió los vegetales que se secaron y fácilmente incendió el rayo. Los minerales quedaron así, sí los hay o los hubo, bajo el granito, y el interior de la montaña lleno de oquedades y grandes cavernas, guardando quizás, las ignoradas riquezas que a buscar venían las naves de los antiguos griego y fenicios.
El margen izquierdo de la cascada es un muro de granito, vertical y de superficie lisa, que mide más de 100 metros de altura y ofrece en su mitad un extraño fenómeno. Allí se ve disminuida por la altura en sus proporciones, la boca de una galería que por su forma llaman la Ventaña. Es accesible únicamente para las aves, y sin embargo, en una ocasión se vio en ella una cabra que balaba lastimeramente al borde del espantable precipicio. Para explicarse este hecho hay que suponer que la galería perfora toda la montaña y tiene alguna otra entrada oculta entre las rocas.
Hoy, a causa del admirable progreso de las ciencias, vuelve aquella región a ser valiosísima aun prescindiendo de las riquezas que pueda ocultar el subsuelo, porque los quince o veinte mil caballos de fuerza que ofrece la cascada empiezan a ser aprovechados para la industria.
Hace ya bastantes años que una compañía extranjera practicó una sangría en la cascada de 5.000 caballos de fuerza para mover una fábrica de carburo de calcio, sin que el grandioso aspecto del fenómeno sufriese disminución aparente. Y por eso suponemos que las múltiples empresas que andan en busca ansiosa de saltos de agua útiles a la industria moderna, no se habrán olvidado de aquel gigantesco motor natural.
Aparte el lado práctico que ofrece la cascada del Pindo, hay allí un secreto científico que descubrir, y ojalá el ingeniero industrial vaya acompañado del geólogo y del arqueólogo para que reconozca esa especie de sepulcro de civilizaciones muertas.


J. Figueroa Domenech. Madrid.
El Ideal Gallego, 22 de setembro de 1924

19/10/15

5 anos de forza dun pobo que non se rende

O Pindo, 17 de outubro de 2010: Unha docena de veciños e veciñas preocupados polo estado de abandono do Olimpo Celta reúnense na casa dunha delas no Pindo, onde determinan crear a Asociación Monte Pindo Parque Natural para pedir que a Xunta reconsiderara a súa negativa inicial á iniciativa dunha vintena de académicos das 3 universidades galegas. 5 anos despois, aquela idea converteuse nun movemento social referencial para milleiros de galegos e galegas e arquicoñecido a nivel galego e mesmo estatal, as maiores vilas e cidades do País ilumínanse de verde en apoio dun Olimpo Celta que é xa o 3º espazo natural máis coñecido e valorado da provincia da Coruña, e case 200 entidades e un masivo 73,3% da sociedade que apoian a idea de declaralo Parque Natural. Hoxe xa só falta por convencer á nova Conselleira.

José Rodríguez Ramos
Todo isto había que celebralo dalgunha maneira. E non podía facerse mellor que o día do noso 5º aniversario, subindo ao Olimpo Celta da man de quen mellor o coñece: o señor José Rodríguez Ramos, Pepe do Fieiro para quen o queremos e admiramos, foi o noso excepcional guía nesta aventura. E aos seus case 82 anos fíxoo cun espíritu propio dun rapaz de 20, brincando entre as pedras como as cabras que durante décadas pastoreou no Monte Pindo, e que o conduciron a coñecer os secretos de cada recuncho, o nome de cada pedra, cada historia e lenda, e en definitiva, converténdoo na auténtica Enciclopedia vivinte sobre o Olimpo Celta, pois ao seu lado cada paso por este monte sagrado agocha o agasallo dunha historia, unha memoria, unha chiscadela.

Con Pepe e ducias de persoas máis alcanzamos o gran Xigante pétreo que millóns de anos despois segue no Chan de Lourenzo vixiando a subida á Laxe da Moa desde o Pindo. Baixo a súa atenta mirada, percorremos a historia da Mina de Wolfram, a verdadeira historia do Castelo de San Xurxo onde a Raiña Lupa está soterrada co seu amante e o seu incalculable tesouro, as murallas do Castelo da Moa nas que tamén está enterrada a mesma raíña, a xerra medieval que o propio padre de Pepe atopou agochada nunha rocha, a Cova da Xoana onde as meigas da nosa comarca celebraban en San Xoán o seu famoso aquelarre, e tantas outras lendas e historias que os participantes foron capturando atentamente nos beizos dun home que -tamén- xa é lenda.

Ao volver, a iso das 19:00h, no Pindo agardaba aos asistentes que aínda tiñan forzas un extenso programa de actividades para conmemorar a onomástica de Monte Pindo Parque Natural, e que arrincaron cun breve saúdo do alcalde de Carnota Ramón Noceda, para expresar o seu apoio e ánimo para seguir adiante cunha loita que só pode acabar nunha vitoria. Xil Caamaño, veciño do Pindo e presidente da Asociación desde a fundación, presentou o acto chamando a unirse para lograr o mellor para o noso Monte e logo o secretario Mario Maceiras debullou os 5 anos da súa existencia, destacando que se ben o obxectivo fundacional non se puido acadar aínda, atravesáronse ducias de metas intermedias coas que nunca teríamos sequera contado, poñendo o Monte Pindo en boca de todas e todos.

A continuación o recital poético presentado pola nosa tesoureira e veciña do Pindo Merche Díaz encheu o acto de Versos no Olimpo, caldeando unha noite que se presentou fría e chuviosa. Varios autores das pezas publicadas na antoloxía poética do Monte Pindo leron as súas composicións, xunto con espontáneos e outros que quixeron presentar poemas inéditos de colleita propia.

Homenaxe a Pepe do Fieiro, quen se amosou emocionado
O momento máis emotivo e agardado foi a homenaxe popular a Pepe do Fieiro, último cabreiro vivo do Monte Pindo, a quen o propio presidente da Asociación presentou cunha biografía digna da súa persoa "que merece non unha senón moitas homenaxes", rematando por entregarlle un exemplar do Medallón das Sete Pitas, unha magnífica peza de arqueoloxía desaparecida que a nosa Asociación reproduciu. Pepe, que é unha caixa de sorpresas, ademais de agradecer a Asociación e veciñanza esta homenaxe que modestamente asegurou non merecer, sacou do peto unhas poesías e textos de colleita propia e, tras pedir educadamente permiso, dedicou á audiencia deixándonos, se cabe, coa boca un pouco máis aberta pola súa memoria e paixón polo noso.

Pedro Sestayo
Antes da cea o veciño do Pindo Pedro Sestayo Riveiro, que ademais dun excelente profesional é un gran colaborador da nosa Asociación, ofreceu unha degustación de cócteis: mojitos de sabores, gin tonics por cortesía de Gin Sea... e por suposto non podía faltar o seu famoso "Pindo, mar e monte", unha sofisticada preparación que lle serviu a Pedro para converterse no mellor cocteleiro de Galicia o ano pasado. 5 persoas que naceron, ao igual que a nosa Asociación, no mes de outubro, foron os afortunados que puideron degustar esta delicia irrepetible.

Imaxe do convivio
Despois da espectacular Cea popular servida pola Polbeira Porta da Estrada, que adoita colaborar con nós nestes eventos, o noso gran druída queimador César Cambeiro foi o encargado de preparar un inesquecible Conxuro da Queimada, que lle serviu para esconxurar as meigas que nos impiden lograr o noso obxectivo de lograr a declaración do Monte Pindo coma Parque Natural.

Agardamos que o meigallo de César nos sirva para que o Parque Natural do Monte Pindo chegue por fin e sen obstáculos, cousa que agardamos aconteza pronto pois esta mesma semana o gabinete da Xunta acaba de informarnos que axiña nos recibirán nunha reunión as novas Conselleiras de Medio Ambiente, Beatriz Mato, e Medio Rural, Ánxeles Vázquez. Asi parece confirmado que o colectivo de loita polo Monte Pindo volverá a San Caetano, de novo, coas faltriqueiras cargadas de razóns e de argumentos para que a Xunta tome dunha vez a decisión de acabar co abandono do Monte Pindo, para protexelo e desenvolvelo coma un espazo natural tan emblemático se merece, e como a veciñanza nos merecemos. Se finalmente aceptan, na Asociación Monte Pindo Parque Natural atoparán unha aliada. Porque 5 anos perdidos xa son demasiados, incluso para un monte sacro de 350 millóns de anos.

16/10/15

Galicia é verde!

Vilas e cidades galegas engalanáronse de verde esta noite en apoio á declaración do Monte Pindo coma Parque Natural! Publicamos un breve dossier fotográfico que iremos actualizando segundo vaiamos recibindo as imaxes desta xornada para a Historia non só do Olimpo Celta, senón do noso medio ambiente.

Compostela
A capital galega (95.800 habitantes) vestiu de verde a súa Casa Consistorial en apoio ao Monte Pindo. Grazas a todos os santiagueses e santiaguesas!


Pontevedra
Asi anoitecía hoxe a Casa Consistorial da cidade de Pontevedra (82.946 habitantes) en apoio ao Monte Pindo. Grazas a todos os pontevedreses e pontevedresas!


Carballo
A capital de Bergantiños (31.288 habitantes) vestiu de verde en apoio ao Monte Pindo. Grazas a todos os carballeses e carballeesas!


Fisterra
A vila do Fin do Mundo (4.824 habitantes) vestiu de verde o seu Castelo de San Carlos en apoio ao Monte Pindo. Grazas a todas as fisterrás e fisterráns!


Ferrol
A cidade departamental (70.389 habitantes) vestiu de verde a Casa Consistorial na praza de Armas en apoio ao Monte Pindo. Grazas a todos os ferroláns e ferrolás!



Vimianzo
A capital soneirá (7.710 habitantes) vestiu de verde o seu Castelo en apoio ao Monte Pindo. Grazas a todos os vimianceses e vimiancesas!



A Coruña
A capital provincial (244.810 habitantes) vestiu de verde a súa céntrica fonte de Catro Camiños en apoio ao Monte Pindo. Grazas a todas as coruñesas e coruñeses!


Lugo
A capital da Gallaecia romana (98.560 habitantes) vestiu de verde a súa milenaria muralla para apoiar a loita do Olimpo Celta. Grazas lugueses e luguesas!


Axiña máis...

15/10/15

O País vestirase de verde mañá polo Monte Pindo

Ás portas do 5º aniversario da fundación da Asociación Monte Pindo Parque Natural, espállase por todo o País unha onda de solidariedade coa loita do Olimpo Celta: moitas cidades e concellos vestiranse de verde para impulsar a declaración do Monte Pindo coma Parque Natural, reivindicación que o sábado 17 de outubro cumprirá 5 anos de existencia, nos que a Xunta deu portazo unha e outra vez a unha iniciativa que conxugou un consenso inédito de sociedade (73,3% de apoio), ciencia (30 expertos) e entidades (174).

É por isto que o venres 16 de outubro pola noite, municipios tan dispares coma Carnota, A Coruña, Pontevedra, Compostela, Carballo, Lugo, Vimianzo, Ferrol... verán alumearse de verde os seus monumentos e edificios máis característicos coma xesto simbólico de apoio á loita do Monte Pindo, e unha chamada de atención á Xunta para que dunha vez se aveña á súa protección e desenvolvemento sostible.

Participantes confirmados
Actualizado o 16/10 ás 12:30h
  • Carnota: Hórreo de Carnota
  • Compostela: Pazo de Raxoi (Obradoiro)
  • A Coruña: Fonte de Catro Camiños
  • Carballo: O Artiluxio (escultura da rotonda de Vila de Negreira)
  • Ferrol: Casa Consistorial (Praza de Armas)
  • Fisterra: Castelo de San Carlos
  • Lugo: Muralla de Lugo (A Mosqueira)
  • Pontevedra: Casa Consistorial
  • Vimianzo: Castelo de Vimianzo
A asistencia ao Aniversario prevese ampla
Sempre e cando a meteoroloxía non xogue unha mala pasada a Asociación Monte Pindo manexa unhas previsións de asistencia amplas ás actividades do sábado 17 de outubro polo aniversario da loita do Olimpo Celta, que comezarán ás 10:00h cun roteiro ao cumio (A Moa, 627 m.) percorrendo a pintoresca subida tradicional desde o lugar do Pindo, incluída unha visita á lendaria Cova da Xoana ou Revertedemos, na que a tradición ubica ancestrais ritos pagáns.

Xa á tardiña, o colectivo completa esta xornada festiva e reivindicativa cun programa de actividades que inaugurará o alcalde de Carnota ás 19:00h na Praza da Solaina, e que incluirán varias intervencións, un recital poético ao Olimpo Celta, unha homenaxe popular a Pepe do Fieiro (último cabreiro do Monte Pindo e un dos maiores coñecedores vivos do espazo), unha degustación de cócteis a cargo do campión galego de coctelería e veciño do Pindo Pedro Sestayo, e non podía falar unha cea popular (polbo á feira e churrasco) nin unha merecida festa con actuacións musicais e o conxuro da queimada a cargo do druida veciño de Caldebarcos César Cambeiro, co que agardamos lograr esconxurar o desleixo das institucións co noso entorno. Por se o tempo non acompaña as actividades desenvolveranse baixo carpa, co que a festa para toda a familia está asegurada.

Agardamos que o acto se convirta nun encontro festeiro para todas e todos arredor do Monte Pindo.

09/10/15

Monte Pindo, 5 anos de loita! (2010-2015)

Xa podemos anunciar o Programa das actividades que desenvolveremos o vindeiro sábado 17 de outubro con motivo do V Aniversario da Asociación Monte Pindo Parque Natural. Estades todas e todos convidados!

Subida á Moa (con visita á Cova da Xoana)
  • 10:00h. Saída da Igrexa do Pindo. Traer auga e xantar lixeiro, e roupa e calzado seguro e axeitado ás condicións meteorolóxicas do día.
Acto V Aniversario (Praza da Solaina)
  • 19:00h. Saúdo: Ramón Noceda (alcalde de Carnota)
  • 19:05h. Presentación: Xilberto Caamaño (presidente)
  • 19:15h. Monte Pindo, un lustro de loita: Mario Maceiras (Secretario)
  • 19:30h. Recital poético: Versos no Olimpo
  • 20:00h. Homenaxe popular a Pepe do Fieiro
  • 20:30h. Cea popular (a Pulpeira Porta preparará pulpo e churrasco para tod@s).
  • 21:30h. Degustación de cócteis: Pedro Sestayo (campión galego de coctelería). Sortearanse varios "Pindo's Sea & Mountain", Premio ao Mellor Cóctel de Galicia 2014.
  • 22:00h. Conxuro da Queimada: César Cambeiro (druída queimador)
O acto terá lugar baixo carpa e estará amenizado por unha agrupación musical.

Organiza: Asociación Monte Pindo Parque Natural
Colaboran: Concello de Carnota e Gin Sea.

07/10/15

O PP de Dumbría pide a dimisión de Ethel Vázquez por consentir ilegalidades nas obras das minicentrais no Xallas

O portavoz municipal do PP de Dumbría, Manuel Barcia, sorprendeu onte a propios e alleos ao pedir a dimisión da Conselleira Ethel Vázquez, do seu propio partido, asi coma do presidente de Aguas de Galicia, Gonzalo Mosquera, por consentir supostos delitos medioambientais nas obras de construción de 3 minicentrais hidráulicas no río Xallas á altura da devesa de Anllares, que é o bosque atlántico orixinario máis occidental de Europa, que conta con multitude de especies protexidas e que ademais está proposta para a ampliación da Rede Natura.

Estado das obras o pasado 11 de setembro (AMPPN)
As polémicas obras xa subscitaran varias controversias no Parlamento e mesmo recibiu un demoledor informe científico que denunciaba que as máquinas estaban obrando no hábitat de especies protexidas, algunhas das cales están en perigo de extinción. Estas alertas foron sistematicamente ignoradas pola Xunta, e agora resulta que son confirmadas incluso polos representantes do propio partido do goberno no Concello afectado.

As declaracións a un medio de comunicación non poden ser máis elocuentes, ao asegurar que levan «máis dun ano denunciando diante da Xunta de Galicia» os traballos que está realizando a empresa Ferroatlántica no dito río e que afectan aos concellos de Dumbría e Mazaricos, obras que nunca se deberon ter permitido e que, en todo caso, deberon ser paralizadas pola Xunta de Galicia, xa que afectan a especies protexidas, algunhas delas en perigo de extinción e, ademais, non se axustan ás autorizacións medioambientais concedidas».

Ademais o PP de Dumbría asegura ter probas de que a daquela conselleira de medio ambiente Ethel Vázquez (relevada esta semana), era coñecedora desas irregularidades máis que non fixo absolutamente nada. As probas consistirían, ao parecer, en correos electrónicos nos que Ethel Vázquez lle recoñecería ao propio Barcia a ilegalidade das obras, polo cal pide a súa dimisión. O PP de Dumbría anticipou o seu pleno interese en que se depuren responsabilidades e anunciou que vai presentar unha denuncia ante o Xulgado de Muros. Pola súa parte o BNG, que xa denunciou este asunto no Parlamento, vén de esixir a paralización das obras.

Monte Pindo instou á Fiscalía a actuar de oficio
Inmediatamente a Asociación Monte Pindo Parque Natural puxemos onte este asunto en coñecemento do fiscal de medio ambiente de Galicia, Álvaro García Ortiz, instándoo a actuar de oficio e a examinar a documentación que obra en poder do señor Manuel Barcia para comprobar o alcance e punibilidade das actuacións presuntamente ilegais da administración autonómica neste asunto, e a súa afectación sobre o medio ambiente da devesa do Anllares e na cunca do Xallas.

04/10/15

Remodelación sorpresa da Xunta que afecta e moito ao Olimpo Celta

Este domingo o PP anunciou por sorpresa unha importante remodelación do executivo do goberno galego, destituindo a varios conselleiros e reasignando outros, cunha forte incorporación de candidatos populares ás eleccións municipais que non lograron ter uns bos resultados. Algunhas destas modificacións afectan gravemente ao medio ambiente galego en xeral e ao Monte Pindo en particular.

A declaración do Parque Natural do Monte Pindo cambia de mans
O PP vén de desintegrar a CMATI, e a antiga conselleira Ethel Vázquez cede Medio Ambiente, ou cando menos asi o fará no papel, pois a efectos reais nunca pareceu que chegara a ocuparse deste departamento pois desde a súa toma de posesión nunca dou a cara en materia medioambiental, preocupándose unicamente polo departamento de Infraestructuras, que constitúen a terceira parte da súa carteira. Cando menos asi o ratifican as súas aparicións públicas.

Desta área de Medio Ambiente pasará a ocuparse Beatriz Mato, quen ata agora foi conselleira de Traballo, e por tanto conta con nula traxectoria e experiencia nos asuntos relacionados coa natureza. Ela será a partir de agora quen terá a responsabilidade de declarar o Parque Natural do Monte Pindo. Para consultar a súa opinión a respecto desta iniciativa, solicitarémoslle en breve un encontro.

Será Beatriz Mato o nome da mandataria que pasará á historia por decretar a declaración do Parque Natural do Monte Pindo? Quen sabe. Pero o feito de que sexa a terceira persoa que dirixe este departamento en pouco máis dun ano só evidencia a nefasta xestión medioambiental da Xunta de Feijóo, controlada por persoas partidarias da eucaliptización do País, o que non fixo máis que acumular conflictividade e controversias: Monte Pindo, Valdoviño, Ría de Ferrol... convertindo este departamento nunha pataca quente que augura un papel difícil para Mato.
Agardamos que a nova mandataria resulte ser, cando menos, unha boa interlocutora e demostre ter unha mínima sensibilidade ambiental que nos seus antecesores, Agustín Fernández e Ethel Vázquez, se brillou foi pola súa ausencia.

Rosa Quintana cesa en Medio Rural en detrimento dunha ex-alcaldesa
O PP recupera a consellería de Medio Rural (creada en tempos do bipartito BNG-PSOE e que o propio Feijóo asimilara con Mar), que deixará de xestionar outra das mandatarias polémicas da Xunta, Rosa Quintana. A carteira pasa a mans da ex-alcaldesa de Melide, Ánxeles Vázquez Mejuto, cuxos méritos e traxectoria nesta materia son absolutamente descoñecidos para nós, mais igual que no caso de Beatriz Mato, suporá unha mellora obstensible saber se cando menos ten vontade de diálogo cos axentes sociais, e se por exemplo levantará por fin o vergonzoso veto ás iniciativas de repoboación ecolóxica do Monte Pindo, bloqueo imposto pola Xunta no 2013.

Descoñecemos se estes cambios supoñen que por fin o PP recoñece o fracaso da xestión absolutamente chapuceira que desenvolveu á fronte de medio rural e ambiente galego, cousa que os axentes sociais lle levamos anos dicindo, ou se polo contrario están a empregar esas áreas unicamente a xeito de "cemiterio de elefantes" no que recolocar os seus candidatos fallidos. Sexa como sexa, ogallá nos equivoquemos de plano e Beatriz Mato e Ánxeles Vázquez resulten, se xa non ser excelentea xestoras, cando menos ter a vontade de diálogo cos axentes sociais que nunca tiveron os seus predecesores, e se preocupen minimamente polo medio natural e rural que os anteditos abandonaron á súa sorte.